Ιστορία Χωριού
- Λεπτομέρειες
- Εμφανίσεις: 705
Πριν από περίπου δύο αιώνες οι κάτοικοι του χωριού ζούσαν σε διάφορες μικρές ή μεγαλύτερες ομάδες γύρω από το χωριό. Ασχολούνταν με την κτηνοτροφία αλλά και την υλοτομία. Τα προϊόντα τους τα πουλούσαν σε διάφορους εμπόρους.
Αναφέρεται ότι η σημαντικότερη ομάδα ήταν αυτή που προήλθε από την Ήπειρο και, συγκεκριμένα, από την περιοχή του Σουλίου και πιθανότατα ο ερχομός τους στην περιοχή να συνδέεται με την εκδίωξη των Σουλιωτών από τα χώματά τους κατά την εποχή του Αλή Πασά των Ιωαννίνων. Γι' αυτό και στο χωριό έχουμε ονόματα που τα συναντάς και στην Ήπειρο (Σουλιώτης, Νάνος, Γιαννάκης, Γκότσης και άλλα).
Κάποια στιγμή λοιπόν οι ομάδες αυτές αποφάσισαν να ζήσουν όλοι μαζί στο μέρος που είναι σήμερα το χωριό για να αποκτήσουν μεγαλύτερη ασφάλεια καθώς τότε απειλούνταν από διάφορους περαστικούς κλέφτες και ληστές. Έτσι το 1810 οι κόρες του Μουσταφά (προφανώς τοπικού Μπέη), Νετζαμί, Χασιμπέ, Ράφια αγόρασαν την περιοχή που είναι σήμερα το χωριό (1810 - 1226 σύμφωνα με το ισλαμικό ημερολόγιο). Την ίδια χρονιά πουλούν, με ιεροδικαστική απόφαση, το δασόκτημα της περιοχής στους κατοίκους της. Έτσι λοιπόν αρχισε να δημιουργείται ο οικισμός.
Όσο για την ονομασία του χωριού, αυτή έχει διάφορες εκδοχές για την προέλευσή της, οι επικρατέστερες των οποίων είναι δύο. Σύμφωνα με την πρώτη, επειδή οι κάτοικοι αποφάσισαν να μείνουν, τότε στην αρχή, στο μεσαίο μέρος (κεντρικό) της περιοχής, το χωριό σιγά σιγά ονομάστηκε Μεσημέρι από την παραφθορά και συνένωση των λέξεων "μεσαίο μέρος". Κατά τη δεύτερη εκδοχή έμποροι από τη Φλώρινα και άλλες περιοχές της Δυτικής Μακεδονίας όταν έκαναν το ταξίδι προς τον κάμπο και τη Θεσσαλονίκη ή αντίστροφα έφταναν πάντα στην περιοχή το μεσημέρι και σταματούσαν να ξεκουραστούν αφού υπήρχαν άφθονα νερά και ίσκιος πολύς. Έτσι από τους εμπόρους αυτούς ονομάστηκε η περιοχή του χωριού "Μεσημέρι".
Κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα, το χωριό συμμετείχε ενεργά και πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος με 50 νεκρούς. Υπέφερε πολύ από τους Βουλγαροκομιτατζήδες και τελικά το 1912 (18 Οκτωβρίου) απελευθερώθηκε μαζί με την Έδεσσα και τη γύρω περιοχή και ενσωματώθηκε στο Ελληνικό Κράτος. Είναι γνωστή η ιστορία 7 πατριωτών (6 Μεσημεριωτών και ενός Φλαμουριώτη) που στις 2 Φεβρουαρίου 1905 σκοτώθηκαν σε ενέδρα Βουλγαροκομιτατζήδων. Τη μνήμη τους την τιμάμε κάθε χρόνο την πρώτη Κυριακή του Φεβρουαρίου με Μνημόσυνο και άλλες εκδηλώσεις (δρόμο θυσίας κλπ).
Στη γερμανική κατοχή επίσης πολλοί κάτοικοι συμμετείχαν στην αντίσταση και στις 13 Σεπτεμβρίου 1944 οι Γερμανοί έκαψαν σχεδόν ολοσχερώς το χωριό και σκότωσαν 3 κατοίκους ως αντίποινα για την επίθεση που δέχτηκε το στρατόπεδο, λίγο πιο κάτω, από τους αντάρτες του Ε.Λ.Α.Σ. και 3 αγγλικά αεροπλάνα. Το στρατόπεδο κατά την κατοχή το είχαν καταλάβει οι Γερμανοί. Ήταν οι τελευταίες μέρες της Γερμανικής κατοχής.
Μετά τον πόλεμο το χωριό αναστηλώθηκε και οι κάτοικοί του προοδεύουν, ασχολούμενοι κυρίως με τη γεωργία, την κτηνοτροφία και διάφορες τέχνες.
